Resmini almak bile alıma gelmemiş.
Yan yana durup, başımızı eğip “mutluyuz biz gülüşlü” bir fotoğraf da çektirmemişiz, bir deniz kenarında ya da bir çay bahçesinde.
Seni kaybettim ama yırtacak resmimiz bile yok.
Belki de bitmeye mahkûm bir sevdanın resmini çekmeye gerek mi görmedik.
Bittiğinde daha çok acı çekmemek için…
Bir “mutluyuz biz gülüşün” bile yok bende.
Zihnimde kalanlar hariç.
Mutluyduk biz oysa. Gülüşlerimizi nerde düşürdük
Şimdi baktığım hiç bir resimde yüzün yok.
Sen olmayınca yar, hiçbir gülüşe cevap vermeye yüzüm yok…
-----
Yüreğim sızlar hala, aklıma gelir gülüşlerin.
“Mutluyduk biz” gülüşü dolaşır yüzümde.
Ağır ağır değişir cehrem,
Düşer gülüşüm.
Aklıma düşer, gittiğinde ölüşüm.
İsmail YK (Yalın Kardeş) nihayetinde beklenen yeni albümünü çıkardı.
Bu kadarını bekliyorduk.
Diğer türkücü kardeşlerinden çok ‘Cankan’ grubunun kardeşleriymiş hissi veren; abartılı ‘fantezipopbirazdahipop’ tarzı müzik, motosikletten yeni inmiş gibi duran kıyafetler, her albümünde “Allah bin türlü belanı versin-güveç de olur-, gibi şarkı sözleri… Kavgada söylenmeyecek sözler.
Beyaz Cuma akşamı programına davet etmiş Yalın Kardeş’i. Yeni albümünde öyle bir söz var ki burada anneler günü haftasında olduğumuz için değil, hiçbir zaman yazamayacağım sözler var. Beyaz ‘hoş olmamış’ diyecek oldu, özrü kabahatinden beter bir açıklamayla sözleri savundu şarkıcımız.
Küfreder gibi şarkı söylemek modası bizde yeni. Yabancı sözlü şarkıları dinlerken, yaşlı amcaların; “Evladım küfür mü ediyorlar şarkımı söylüyorlar belli değil, niye dinliyorsun bunu?” uyarısı yeni jenerasyonla birlikte gerçeğe dönüşüyor hızla.
Ben iyi tanırım o karanlık suları
Kaç defa yıkamışlığım var, beyazları
Bir zalimin avuçiçlerinde yazılı
Rengarenk taşlarına takılan tırnağımda hala yarası.
Söküp atmadım,
Gülsem de şimdi
Sanma kapandı
Bil ki
Unutmadım.
adar çoklar ve o kadar rahatlar ki...
Aslında yazılarda parantezi pek sevmem. Konuşurken birden durup, yanındakinin kulağına fısıldamak gibi bir şey. Bu, başlıkta olursa daha da bir sorunlu duruyor. İşte tam da bu sebepten başlığı "Sevinci Kursağında Kalmak" koyacaktım ama, belki "kursak" nedir, bilmeyen çıkabilir diye şimdilik bu projeyi askıya aldık.
Bilirsiniz işte, ecnebilerin sevinci genelde kadeh kaldırma ritüeli çerçevesinde döner ve bu sevinçteki kaza riski de bardakların tokuşmasından mütevellit parmaklardaki kesiklerle sınırlıdır. O da içlerinde bir Türk varsa.
Bizde durum çok daha farklı; bir çok şeyde olduğu gibi sevinme eyleminde de sınır tanımamak gibi bir durum söz konusu:
Düğünlere atılan kurşunlarla birilerinin telef olması, kucaklarken çekilen elense ya da enseye indirilen "şaplak" neticesinde meydana gelen boyun travmaları, deve güreşi ya da her nevi su şakası sonucu meydana gelen kazalar...
Liste buradan Adana'ya çift şeritli yol olur.
Lakin öyle trajikomik bir sevinç hadisemiz var ki, her aklıma geldiğimde gülsem mi yoksa kurbana acısam mı bilemiyorum. Diyeceğim ama hayır, biliyorum; basbayağı gülüyorum. Zira hadisenin komik tarafı trajik olmasından kaynaklanıyor.
Efendim, bir varmış bir yokmuş. En büyük asker bizim askerlerden biri, bu slogan eşliğinde havaya atıp atıp tutuluyormuş. Komando eğitiminin siz asker ocağında başladığını sanıyorsanız, yanılıyorsunuz. Zira o havaya atılıp tutulma anında gösterdiğiniz atraksiyon eğitimini en kıdemli subayların bile verdiğini zannetmiyorum. Nihayetinde, havaya atılmak kolay ama ya düşerken..?
İşte, bizim hikayemizin de temel noktası buraya dayanıyor.
Asker adayı coşku içerisinde ağırlanıyor, tezahüratlar ve sevinçler evde başlıyor; davullar çalınıyor, oyunlar oynanıyor ve bir kamyonetin kasasında terminale doğru yol alırken dahi sevinç gösterileri durmuyor. yine davullar, yine oyunlar ve işte o meşhur sloganı münasebetsizin biri ağzından kaçırıveriyor...
"EN BÜYÜK ASKER BİZİM ASKER"
Birden cemaat oyunu bırakıyor ve asker adayını önce omuzlara alıp sloganı söylemeye başlıyorlar.
Şimdi burada kısa bir ara verip bizdeki sevinç gösterilerinin nasıl birden sürü psikolojisiyle, Tandoğan mitinglerine dönüştüğünü ve bu dönüşümün daha sonra durdurulamaz bir hal aldığını anlatmam gerekiyor ama hem yazı uzayacak hem de buradan Adana'ya üçüncü bir şerit israf. Biz hikayemize dönelim.
Asker adayı omuzlara alındıktan sonra bu defa da havaya atıp tutma seansına geçiliyor.
Nerde? Kamyonun üzerinde.
Ne oluyor? Asker havaya atılıyor, kamyon o havaya atıldığı için durup inmesini beklemiyor, askerimizin de kanatları yok haliyle, onu fırlatanların ellerine değil de asfalta çakılıyor.
Ve bir askerlik macerası başlamadan –bel kırılmasıyla- nihayete eriyor.
Şimdi bu tavsiyem bizim için abartılı olacak ama “siz, siz olun hiçbir şeyinizi –ki buna sevinçler de dahildir- ABARTMAYIN”
